I found this. It might be the original poem:
א סוכה מאת אברהם רייזען {1876-1953}
אסוכה אקליינע,
מיט ברעטער געמיינע
האב איך קוים מיט צרות געמאכט:
געדעקט דעם דאך
מיט א ביסעלע סכך,
און כ”זיץ אין איר סוכות ביי נאכטץ
מיט פארזאגטן געזיכט
דאס ערשטע געדיכט
עס טראגט מיר מיין וויב באלד ארייןץ
זי שטעלט זיך אוועק
און זאגט מיט שרעק:
דער ווינט ווארפט די סוכהבאלד איין
פון ווינט דעם קאלטן,
וואס בלאזט דורך די שפאלטן,
מיין ליכטעלע לעשן זיך וויל,
דאך מאך איך מיר קידוש
און זעט נאר דעם חידוש,
מיין ליכטל ברענט רויק און שטיל…
כאטש דער זומער איילט שוין אונטער,
שטייט שוין באלד פון יענער זייט.
זע נאר יידיש יינגעלע טייערס,
ס”אראגעסט עס קומען או:
ראש השנה מיט א שופר
שימחת תורה מיט א פאן.
אלע געסט און אייביק נייע,
תמידאנגעלעייגט און ווויל,זון און פרייד אין זייערע אויגן,
זיסער שמייכל אויפן מויל